شعر عاشقانه

عشق را دوست دارم نه در قفس بوس را دوست دارم نه در هوس تو را دوست دارم تا آخرین نفس

دل انگیز ترین جای دنیاست
 
حریم بازوانت
که امنیّت می بخشد
و نزدیک قلبت
که عشق می ورزد
خاطراتِ آغازُ  ترس از پایان
در آغوشت فرو می ریزد
و دستهایت
که وعدۀ خوشبختی ست
دلم را چون گلی صبحگاهی
به آب می دهند
و ابدیّتی که با خود می برد مرا
به چشمانت می نگرم
دلت می تابد تا افق های دور
زیبائی می درخشد
و مرا به سفرۀ نوری می خواند
که تو با من عشق را
 در بشقابی از گلُ  لبخند
قسمت می کنی
و خوشبختی از آنِ من است
وقتی
به زیبائی رؤیاهایم ایمان دارم
و
چه کسی تنهاست ؟!
وقتی لحظه های من از تو
مدام بارانی ست
و در طراوت حوالی ِ تو
قدم می زند دلم
زیباگر من !
چه قدر کم است
که تنها بخواهم
دوستت بدارم !
                      پرویز صادقی